Δευτέρα 6η Σεπτεμβρίου 2021
Σήμερα είναι μία πολύ ιδιαίτερη ημέρα για εμένα. Πριν από τριάντα χρόνια, το γράφω και δεν το πιστεύω, ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα. Ήταν Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 1991, όταν μου εμπιστεύτηκαν στην ακριτική Κομοτηνή, στην οποία σπούδαζα, την πρώτη ομάδα αθλητών, στα άλματα.
Όπως εκείνο το απόγευμα περίμενα τους πρώτους αθλητές μου να ξεκινήσουμε την συνεργασία μας, με την ίδια αδημονία περιμένω και σήμερα τους αθλητές μου στον ΑΜΕΙΝΙΑ, για να ξεκινήσουμε ή να συνεχίσουμε την αθλητική μας πορεία.
Στα τριάντα αυτά χρόνια, εικοσιπέντε στον ΑΜΕΙΝΙΑ, προπονήθηκαν υπό τις οδηγίες μου εκατοντάδες αθλητές. Χαίρομαι που η προπονητική φιλοσοφία και οι αρχές μου, τις οποίες υπηρέτησα κι υπηρετώ όλα αυτά τα χρόνια, έφεραν επιτυχημένα αποτελέσματα. Ενδιαφέρθηκα για την προσωπική βελτίωση κάθε αθλητή, ανεξαρτήτως επιπέδου και προσπάθησα να τους μεταδώσω την φιλοσοφία, ότι η ζωή είναι μια προσομοίωση της προσπάθειας που καταβάλλουν στον αγώνα για να πετύχουν το ρεκόρ. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να μάχονται καθημερινά στην εργασία τους και στην ίδια τους την ζωή. Επίσης είχα κι έχω ως στόχο να βρω σε κάθε αθλητή κι αθλήτρια το καταλληλότερο για εκείνον/η αγώνισμα, το οποίο θα του ταίριαζε και θα μπορούσε να έχει την μεγαλύτερη δυνατή εξέλιξη.
Ειδικά στα χρόνια του ΑΜΕΙΝΙΑ, προσπάθησα να προσφέρω στους αθλητές μου ότι θα ονειρευόμουνα κι εγώ ως αθλητής και μάλλον δεν το είχα. Για αυτό με τους συνεργάτες μου πάντα δημιουργούσαμε και δημιουργούμε ελκυστικές αθλητικές διοργανώσεις, οι οποίες θεωρώ ότι αφήνουν ένα θετικό αποτύπωμα στην ψυχή των νεαρών αθλητών και το οποίο έχουν να θυμούνται σε όλη τους τη ζωή. Παρόλο που δεν τύχαμε ιδιαίτερης βοήθειας από πλευράς του Δήμου μας, τα τελευταία πολλά χρόνια, όσον αφορά την υλικοτεχνική υποδομή, κάναμε ότι μπορούσαμε με τους αθλητές για να φέρουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Μέσα από αυτή την πορεία, καταφέραμε να έχουμε αρκετούς αθλητές μας στον υψηλό αθλητισμό, πράγμα το οποίο ήταν στόχος μου, από την πρώτη μου χρονιά ως προπονητής. Κερδίσαμε πάνω από τριακόσια μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών και σε όλα τα αγωνίσματα του στίβου. Τα θυμάμαι ένα προς ένα. Από το πρώτο μετάλλιο με τον Κώστα Μαργώνη στο ύψος (1992), μέχρι το τελευταίο χρονικά με την Μαρία Μήτα στα 100 μ (2021). Το πρώτο μετάλλιο στον Αμεινία με τον Κυριάκο Βασιλειάδη στα 80 μ (1999), το πιο εντυπωσιακά κερδισμένο μετάλλιο με τον Παναγιώτη Βασιλείου στα 800 μ (2006). Το μοναδικό επίτευγμα χρυσού μεταλλίου στην σκυταλοδρομία 4Χ100 μ με 4 άλτες (Γιώργος Κουκόπουλος, Νίκος Ανδρικόπουλος, Λάμπρος Ραχούτης, Τάσος Μάργαρης) (2014), μέχρι τις χρυσές κορασίδες, στην σκυταλοδρομία 4Χ100 μ το 2021 (Ελευθερία Κολοκυθά, Σουζάνα Μανδαράκα, Αλκυόνη Ζαρόκωστα, Μαρία Μήτα). Τους πολλάκις μεταλλιούχους Δάφνη Μανδηλά στο έπταθλο και στα 400 μ εμπόδια, τον Άλμπερτίνο Κεντράι στην σφυροβολία, την Αικατερίνη Κουτλή στα 800 μ, τον Γιώργο Ντόβολο στα 400 μ εμπόδια, την Θέμιδα Ανδριανοπούλου στο τριπλούν...και πόσοι ακόμη!
Επίσης είχα την ευλογία να χαρώ, με κατακτήσεις μεταλλίων και τις συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες αθλητών μου. Από την πρώτη χρονολογικά συμμετοχή με το εθνόσημο, με τον Γιώργο Διγώνη στο ύψος (1992), μέχρι την τελευταία, μόλις προχθές με την Χριστίνα Κορωνιού στα 5.000μ. Από την κορυφαία επιτυχία με την κατάκτηση μεταλλίου στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την Δέσποινα Μαλταμπέ στο ύψος (2016), μέχρι τα πολλά Βαλκανικά μετάλλια με τον Νίκο Ανδρικόπουλο στο τριπλούν. Από την εκπληκτική εμπειρία του champions leaugue με την ομάδα των νεανίδων στην Πορτογαλία (2015), μέχρι την εντυπωσιακή συμμετοχή των Μαραθωνοδρόμων μας, Δημήτρη Καλιακούδη και Ξένιας Κατσιμαντού, στο Ναγκάνο της Ιαπωνίας (2014). Από το παρολίγον μετάλλιο της Φωτεινής Μπασινά στην παγκόσμια γυμνασιάδα στην δισκοβολία (2013) στην Βραζιλία, μέχρι το μετάλλιο στην ίδια διοργάνωση και στο ίδιο αγώνισμα του Νίκου Νικολόπουλου το 2016 στην Τουρκία. Από την πρώτη διεθνή συμμετοχή αθλητή του ΑΜΕΙΝΙΑ στο τριπλούν με τον Δημήτρη Φραντζή (2005), μέχρι την μη συμμετοχή σε Πανευρωπαικό πρωτάθλημα με όριο φέτος, λόγω πανδημίας με την Αλκυόνη Ζαρόκωστα στα 100 μ εμπόδια. Από το Βαλκανικό μετάλλιο στα φυσικά εμπόδια με τον Τζέιμι Καπετανάκη στην Πόλη (2007), μέχρι το πιο επεισοδιακό για μένα Βαλκανικό στην Πόλη με την Αναστασία Σαρλάνη στο μήκος
(2018).
Σας θυμάμαι όλους κι όλες, μην με παρεξηγήσετε που δεν σας αναφέρω όλους.
Σημαντικό σημείο σε αυτή την πορεία για εμένα ήταν το 2014 όπου μετά από τα ανάλογα σεμινάρια κι εξετάσεις έγινα λέκτορας της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου.
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους γονείς οι οποίοι μου εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους. Τις αθλήτριες και τους αθλητές με τους οποίους μοιραστήκαμε και έχουμε τα ίδια όνειρα. Έχω ευχαριστήσει σε παλαιότερες εκδηλώσεις, τους ανθρώπους οι οποίοι μου έδωσαν την πρώτη ευκαιρία, να ξεκινήσω την προπονητική, τον Κώστα Μιχελή και τον προπονητή μου Βαγγέλη Μοραΐτη. Την κα Θεοδωρακοπούλου Ντόβολου Βασιλική η οποία 11 χρόνια ως γραμματέας του ΑΜΕΙΝΙΑ στήριξε το εργο μας δυναμικά. Τον νυν γραμματέα του ΑΜΕΙΝΙΑ κο Γιάννη Παπαιωάννου ο οποίος εδώ και 12 χρόνια με νοιάζεται σαν δικό του άνθρωπο και βρίσκεται δίπλα μου και τον νυν αντιπρόεδρο του ΑΜΕΙΝΙΑ κο Μενέλαο Νικολαΐδη ο οποίος είναι ο πιο χρήσιμος σύμβουλος. Εναν πραγματικό ογκόλιθο, άμεσο συνεργάτη μου και πραγματικό φίλο τον Γιώργο Μαστοράκη. Τον συνοδοιπόρο στο άρμα του ΑΜΕΙΝΙΑ από την πρώτη στιγμή και συναγωνιστή στο όνειρο τον αδερφό μου και πρόεδρο του ΑΜΕΙΝΙΑ Νίκο Δαμασκηνό. Όλους τους συνεργάτες μου και στα πρόσωπα αυτών ιδιαίτερα, τον Συμεών Αναστασιάδη και την Ελισάβετ Σελιμά. Την μητέρα μου και μέλος του Δ.Σ Βαλέρια Δαμασκηνού και τέλος την εδώ και 16 χρόνια την σύζυγό μου, την Βασιλική Αδαμοπούλου, η οποία βίωσε όλα τα καλά και τα άσχημα. Δεν θα ξεχάσω την προετοιμασία στην Νότια Αφρική (ξέρεις εσύ). Είσαι η απόδειξη ότι με την προσπάθεια και την πίστη όλα γίνονται. Οι στιγμές πέρα των μεταλλίων που βιώσαμε μέσα στα στάδια είναι μαγικές, όπως εξάλλου και όλη μας η ζωή μέσα στον στίβο ήτανε κι εξακολουθεί να είναι ένα όνειρο.
Πατέρα εκεί που είσαι ελπίζω να είσαι υπερήφανος για τον ΑΜΕΙΝΙΑ και για το έργο μου. Ξεκινήσαμε στα χώματα που με μια βροχή γινόντουσαν λάσπη και τώρα ο ΑΜΕΙΝΙΑΣ είναι στην κορυφή. Εγώ δεν ξεχνώ.
Μακρηγόρησα για αυτό και σταματώ.
Εύχομαι ΚΑΛΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ !
ΚΑΛΗ ΝΕΑ ΤΡΙΑΝΤΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑ!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΑΜΑΣΚΚΗΝΟΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΣΤΙΒΟΥ
ΛΕΚΤΩΡΑΣ WORLD ATHLETICS
